Ote imin Paidion / Ότε ήμην παιδίον

«… έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν «πως ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;», ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει «ανέπαφα» -αιωνία του η μνήμη. Πάντοτε τον μνημονεύω…»